Kliniek Reigerlo
Op 29 maart 1969 opent kliniek Reigerlo de deuren. Deze gebeurtenis kent zijn aanloop vanaf de naoorlogse ontwikkeling van onze welvaartsstaat. Meer en meer komen er middelen vrij voor gezondheidszorg, ook voor geestelijke gezondheidszorg. De tijd dat geestelijke gezondheidszorg enkel in een asiel kon onder het juridisch statuut van de collocatie is voorbij. Er komen open afdelingen, waar mensen vrij kunnen verblijven, waar ook gewerkt wordt aan terug naar huis gaan, terug naar de samenleving.
Tevens boomt het wetenschappelijk onderzoek, de winden van de vernieuwende inzichten beginnen uit alle hoeken te waaien. Nieuwe wetgeving en normering voorziet ook in de inzet van therapeuten en paramedici allerhande, zowel in kwaliteiten als kwantiteiten. Het gaat om verpleegkundigen, maatschappelijk werkers, ergotherapeuten, kinesitherapeuten, bewegingstherapeuten, logopedisten, psychologen, orthopedagogen, creatieve therapeuten, diëtisten, … Iets later vinden ook hippotherapeuten, criminologen, seksuologen en dramaturgen hun plaats in het therapeutisch aanbod. Nieuw voor die tijd was ook dat patiënten in groepen samengebracht werden om samen therapie te beleven.
Tegen het einde van de eeuw, in het kader van een nieuw beleidsplan, wordt de oorspronkelijke scheiding tussen de kliniek Reigerlo en de rest van het psychiatrisch centrum vervangen door een instellingsbrede herschikking van doelgroepen en therapeutisch aanbod.